در یکی از کارگاه های روانشناسی برای عموم که در آن شرکت کرده بودم ، مطالبی را درباره فروید و نظریه روانکاوری و نظام آن آموختم که در نوشته های قبلی درباره آن توضیحاتی کوتاه را بیان کردم. در این نوشتار به قسمت مربوط به مکانیسم های دفاعی و بحث کلیدی آن واپس رانی می پردازم :
یکی از شایع‌ترین و رایج‌ترین مشکلات روانی افسردگی است که علائم آن، سرخوردگی، گوشه گیری، عدم تمایل برای انجام کارهای روزانه، ناراحتی و… می‌باشد. افسردگی ممکن است کوتاه مدت و زودگذر باشد و یا بلند مدت و زندگی فرد و انجام فعالیتهای روزانه را مختل کند.
عوامل ایجاد کننده‌ی افسردگی در همه‌ی افراد یکسان نیست اما تعدادی عامل درونی و بیرونی وجود دارد که در بهتر یا بدتر شدن حال فرد تاثیر دارد. در بخشی از کارگاه های روان شناسی برای عموم که در ارتباط با افسردگی برگزار می‌گردند، عواملی با نام تله‌های افسردگی شناسایی می‌گردد و راه حلی برای آنها مطرح می‌شود.
شاید شما هم در میان دوستان و یا همکاران خود افرادی را دیده باشید که به رغم اینکه ظاهرا مشکلی ندرند اما از خانه گریزانند، از همسر خود فراری‌اند و دوست ندارند کنار همسر خود باشند. همسرانی که هرگز لذت با هم بودن را نچشیده‌اند و تجربه نکرده‌اند. در زیر به خلاصه مطالبی که در کارگاه روان شناسی با موضوع همسرگریزی گفته می‌شود می‌پردازیم.
روان صحبت نکردن مشکلی است که خیلی‌ها گرفتار آن هستند و باید دانست فصاحت گفتار یک امر ذاتی نیست و یک مهارت است، اصول و قواعد خاص خود را دارد و هرکس در هر سنی با تمرین و تکرار می‌تواند روان و سلیس سخن گفتن را بیاموزد. عوامل گوناگونی ازجمله اضطراب، اعتماد به نفس پایین، و ترس از صحبت کردن در مقابل جمع موجب ناموفق بودن افراد در صحبت کردن هستند.
اختلاف عقیده بین دو نفر به ویژه بین همسران یک امر طبیعی است. خیلی وقت‌ها همسران بر سر مسائل بی‌ارزشی با یکدیگر اختلاف عقیده پیدا می‌کنند و سر همان مسائل جزئی از هم عصبانی می‌شوند. این عصبانیت‌ها گاهی اوقات کوتاه است و زود به پایان می‌رسد اما گاهی اوقات ممکن است ساعت‌ها طول بکشد. مسئله‌ی مهم این است که چگونه افراد بتوانند در این مواقع خود را کنترل کنند تا به معضلات جدی‌تر دچار نشوند.
در خلاصه مطالب کارگاه روان شناسی که در زیر برای شما گرد آورده ایم، ۷ روش برای آرام کردن همسر عصبانی آموزش داده می‌شود.
یکی از مهمترین مسائلی که همه‌ی ما انسان‌ها آن را تجربه کرده‌ایم، مستقل شدن از خانواده است. یک نوزاد تازه متولد صددرصد به پدر و مادر خود وابسته است اما هرچه بزرگ‌تر می‌شود دوست دارد خوداتکا شود و دنیا را لمس کند و بدون والدین کارهایش را انجام دهد.
این مرحله آغازی برای استقلال حقیقی است که در آینده بیشتر به دنبال آن خواهد بود. دکتر ساحل همتی روانپزشک در این باره می‌گوید: معمولا استقلال کودک از سن ۲ سالگی شروع می‌شود و از ۳ تا ۵ سالگی تلاش می‌کند بگوید «من هستم و دلم می‌خواهد مستقل باشم.»
در یک کارگاه روان شناسی کودک که با موضوع استقلال خواهی کودکان برگزار شد، مطالبی درباره حد و مرز استقلال دادن به کودکان ذکر شد که در زیر خلاصه‌ای از آن را برای شما ذکر می‌کنیم.
ضعف در اراده یکی از عوامل ایجاد تنبلی در افراد است. وقتی درباره‌ی فردی می‌شنویم می‌گویند «او کم اراده است» اغلب به صورت فرد ناراحت و ناموفقی تصور می‌شود. اگر این موارد را در نزدیکان خود مشاهده کرده‌اید و یا خودتان چنین تجربه‌ای دارید، نگران نباشید زیرا افراد زیادی هستند که چنین مشکلی دارند. اما لازم است بدانید کم ارادگی یک مشکل ذاتی نیست بلکه انتخاب شماست. زیرا شما به خودتان و توانایی‌هایتان باور ندارید و انتخاب کرده‌اید که در مواجه با مشکلات و کارها بگویید «من نمیتوانم!»
کتک زدن کودکان به بهانه تنبیه نه تنها مشکلی را حل نمی‌کند بلکه باعث
می‌شود کودک به مرور زمان دچار افسردگی و پرخاشگری شود، نسبت به خود احساس
بدی داشته باشد و در نهایت عزت نفس خود را از دست بدهد. از این‌رو اگر از
کودکمان اشتباهی سر زد باید در وهله اول خونسردی خود را حفظ کنیم و حتی
ادای کتک زدن را هم درنیاوریم، چون می‌تواند مثل ضربه‌هایی، روح او را زخمی
کند.
در این کارگاه روان شناسی کودک روی این نکته تاکید می‌شود که هیچ چیزی بهتر
از گفت و گو در ارتباط با کودکان بهتر نیست و تنبیه بدنی ممکن است اثرات
زیان باری روی کودکان بگذارد مانند عدم توانایی تشخیص درست از غلط. به همین
دلیل باید به کودکان بیاموزیم فقط در صورتی که از روش‌های سالمی برای بیان
احساسات خود بهره ببرند احساساتشان مورد پذیرش قرار میگیرد.
تنبیه بدنی کودکان به این معنا است که حق با ماست و رفتار ما درست است و
کودک یاد میگیرد در آینده برای دفاع از حق و حقوق خود از کتک زدن استفاده
کند چون معتقد است حق با اوست و رفتارش درست است.
کودک باید از تصویر خودش در آینه خوشش بیاید، باید از شخصیتش، کسی که هست خشنود باشد. او باید باور کند که می‌تواند کارهای بزرگ انجام دهد و شایسته این است که دوستش بدارند و به او عشق بورزند. پدر و مادر سرچشمه ارزشی هستند که کودک برای خودش قائل است. تقویت اعتماد به نفس در کودکان ممکن است دشوار به نظر برسد، اما احساس ارزش فردی پایه‌های آینده فرزندتان را پی می‌ریزد، زمانی که باید چیزهای تازه را به تنهایی تجربه کند. هدف شما در جایگاه پدر و مادر، اطمینان خاطر از این است که فرزندتان غرور و احترام به خود را در درون خود و همین‌طور ایمان به توانایی خود در مقابله با چالش‌های زندگی را رشد داده است.
